Այդ ընթացքում մոտակա բնակավայրերից հավաքվեցին մարդիկ՝ երկաթուղու շինարարությունում և երկաթգծի տարբեր հատվածներում աշխատելու համար, մնացին այդ տարածքում և հիմնադրեցին Շահալի կայարանը:
1898թ.-ի հոկտեմբերին կամուրջն արդեն պատրաստ էր, և նրա վրայով անցավ առաջին գնացքը: Ավանդույթի համաձայն, այդ ժամանակ կամրջի տակ կանգնում էին կառուցող ինժեներները՝ իրենց ընտանիքի անդամների հետ:

1899թ.-ին՝ Նիկոլայ Երկրորդ կայսրի օրոք, ավարտվեց Թիֆլիս-Ղարաքիլիսա-Ալեքսանդրապոլ երկաթուղու կառուցումը, որի մի մասն էր նաև Վահագնաձորի մոտ գտնվող կամուրջը: Նրա կառուցումը սկսվեց 1895թ.-ին և տևեց երեք տարի:

Շատ հետաքրքիր պատմություն է կապված կամրջի անվան հետ: Ասում են՝ մոտակա գյուղերի բնակիչները հաճախ էին գնում այդտեղ հատապտուղներ հավաքելու: Երկաթգծի շահագործումից հետո սահմանվեց խիստ հսկողություն, զինվորներն անըդհատ ստուգում էին անցուդարձը: Երբ գյուղացիներն անցնում էին այդ մասով, ռուս զինվոր-պահակայինների հարցին, թե ուր են գնում, պատասխանում էին՝ «за малину»: Այդպես և՛ զինվորները, և՛ բնակիչները սկսել են անվանել «զա մալինու», որը ժամանակի ընթացքում դարձել է Զամանլու (կամ Զամալի, Զամառլի, Զամառլու):

Զամանլուի կամուրջն իր ժամանակի համար բավականին բարդ լուծումներով ինժեներական կառույց է եղել և համարվել է բացառիկ՝ Հարավային Կովկասում նմանատիպի կառույցների շարքում: Շատ դժվարություններ են առաջացել կապված լեռնային պայմանների հետ, բայց կառուցողներն իրենց քրտաջան աշխատանքի շնորհիվ կարողացել են հաղթահարել այդ պայմանները:
2008թ.-ից երկաթուղին՝ «Հայկական երկաթուղի» ՓԲԸ-ի կազմում, 30 տարով հանձնվել է Հարավկովկասյան երկաթուղու ենթակայությանը: 2012-ին Զամանլուի հին կամրջին զուգահեռ կառուցվել է նոր երկաթուղային կամուրջ, և գնացքների երթևեկությունը ներկայումս ընթանում է այդ նոր կամրջով: